Voorstelrondjes zijn niet zo mijn ding.

Want ik ben en doe zóveel... hoe vat je dat kort en logisch samen?

Niet dus.

 

Ik heb een heleboel geleerd en gedaan waarmee ik wellicht hoge ogen zou kunnen gooien.

Er zijn vast prachtige woorden die stukjes van mij kunnen omschrijven.

Je gaat het hier niet van me horen. Want dat doet er niet zo toe, vind ik.

​

Want na een jarenlange zoektocht naar wie ik ben, heb ik nog steeds geen antwoord.

En toch ken ik mezelf als geen ander. Maar ik ben niet te vatten in woorden, kaders of titels.

Ik ben veranderlijk, vloeibaar, grillig; als een meanderende rivier die telkens van vorm en beweging verandert.

En net als de rivier uit haar vaste elementen zoals water en zand bestaat... Is mijn kern blijvend en vast.

Maar een sluitend antwoord is er niet. En dat gaat er ook niet komen. Gelukkig maar.

​

Wat ik vooral geleerd heb, is kunnen zijn met die continue verandering.

Zijn met wat er is, nú, in dít moment; en daar naar kunnen kijken.

Zonder er iets van te vinden of er iets mee te moeten.

Zonder oordeel, maar vol compassie.

Dan ontstaat er ruimte.

Ruimte voor alles wat (nodig) is. Voor wat gezien, gehoord of gevoeld wil worden.

En dan... dan zie ik wel weer verder, in dát nieuwe moment...

​

Ik geloof dat in bewustzijn, (zelf)compassie en onvoorwaardelijke (zelf)liefde het antwoord ligt op (bijna) alles.

Ik geloof in de kracht van eenvoud, in de kracht van klein en hier.

Want het klinkt misschien cliché, maar het zijn de kleine dingen die het doen.

De prachtige dingen die recht voor je neus te vinden zijn, maar die telkens aan onze aandacht ontglippen.

Het is er al. Je hoeft alleen maar te (leren) kijken. Nu. Hier.

​

En als er iets in je blikveld komt want even niet zo fijn is; is dat oké.

Zonder donkerte kan licht niet bestaan.

Leren zijn. Met alles wat er is. Zonder oordeel.

​

Kunnen zakken in het nú.

Belichamen wat nodig is, in alle ruimte.

Zonder daar regels of kaders aan vast te hangen.

Met een open, vrije, nieuwsgierige en lieve blik. 

Want er is niks aan de hand, in dít moment.

Het ís al goed.

En dat is misschien wel de grootste kunst van het leven. 

​

Ik leerde het leven kennen, anders dan ik dacht.

En ik leerde leven, op een andere manier die ik kende.

Lichter leren leven noem ik dat. En ik ben er nog lang niet klaar mee.

​

Op mijn fantastische plek in Meijel houd ik me, samen met hond Joep, bezig met dingen die me fascineren, interesseren en boeien. En dat is een heleboel. Van muziek tot yoga, van schrijven tot de natuur, van coaching tot het ontwikkelen van opleidingen, van onderwijs tot bewustwording en zo is er nog veel meer. Ik ben nog lang niet klaar!